Tijdens de Classic Cup in Tweede Exloërmond (sommigen kregen
vanwege deze sarcastische blog het dringende verzoek niet te gaan) was het toch nog bijzonder gezellig. Kan niet anders zeggen. Ik bewaar vooral goede
herinneringen aan wat langere of korte gesprekjes die ik met deze of gene gastcoureur
voerde. Zo hoorde ik bijvoorbeeld van een slotcarracer (Naam en woonplaats bij
de redactie bekend) dat hij deze blogs bij voorkeur in bed leest en dan onder
de dekens omdat anders zijn vrouw in haar slaap wordt gestoord. Door het licht
van zijn telefoonscherm natuurlijk. Maar daarmee was hij nog niet uit de
problemen, want zij werd ook wakker van zijn gehinnik om de rare teksten die
hij las. Met plezier dus, wat ik wel erg leuk vond om te horen.
Ook sprak ik met Jan Groosmuller waar ik een klik mee heb
vanwege de fotografie. Mijn hele leven had ik een adresboekje met namen en
telefoonnummers van fotografen waarmee ik op gezette tijden samen werkte. Ieder
zijn specialiteit, maar allemaal fijne kerels om mee samen te werken. Jan past
naadloos binnen die groep. Het trof goed want hij had net een
spiksplinternieuwe camera gekocht en ik kreeg een kleine demo van wat dat ding
allemaal kon. Ben ik opgegroeid met het eindeloos opvoeren van Ilford rolfilm
in Rodinal, tegenwoordig ligt dat wat anders, maar de inzet is eigenlijk
precies dezelfde: briljante fotografie bij bestaand licht. Jan bracht me op het
idee dat fotografie ooit ook een hobby van mij was. Zoals ik ook graag uit
zeilen ga, paard rijd of men, ski of wat in de tuin rond rommel om er iets
moois van te maken. En zonder in sentimenteel gesnotter te vervallen; mijn
gezin. Toch de motor van mijn bestaan.
U zult nu zeggen: Wat kan ons dat in hemelsnaam schelen?
Welnu, het gesprek met Jan bracht mij tot het inzicht dat ik nu echt eens moet
gaan afstrepen. In de slotcarracerij ga ik keuzes maken. De ene auto wel, de
andere niet. Toch iets anders dan een kist vol met verschillende karretjes
waarvan de meesten alleen bruikbaar zijn in de zogenaamde sleutelklasse. Jan
heeft een vergelijkbare keuze gemaakt. Slim, want dan word je beter en je houdt
tijd over voor andere dingen.
Nu was ik eigenlijk helemaal niet van plan om mee te rijden
met de Classic Cup, maar omdat de jongens van de club zo aandrongen liet ik me
omver lullen. Geluk bij een ongeluk was dat ik nog een kanariegele Alfa had
liggen, nota bene speciaal gekocht voor de CC om samen met Alphons van
Meerendonck op pad te kunnen gaan. Straal vergeten dat ik dat ding had! Ik had
nog net de tijd om het ding een beetje op te poetsen en dat moest noodgedwongen
aan de keukentafel gebeuren omdat mijn nieuwe pitbox nog niet klaar was.
Pitbox? Jawel, mijn kantoor is inmiddels veranderd in een slotcarwerkplaats.
Het hele meubilair van de wand getrokken en eruit gesmeten wat niet meer paste
en het overige anders ingedeeld, waardoor het nu een stuk ruimer is. Heerlijk!
In mijn bureau, het is meer een grote werktafel waar ik vroeger
bijvoorbeeld alle foto’s van fotografen naast elkaar kon leggen, heb ik een
paar flinke gaten met de zevengatenzaag gemaakt zodat snoeren van Dremel en
soldeerbout aan de achterzijde worden afgevoerd in plaats van aan
de voorzijde over de rand hangen te bungelen. Het was wel even een momentje,
toen ik gierend door dat blad ging! Pottertje piep, nog-es-an-toe! Gelukkig net
rakelings langs de stalen vierkante buis waar dat blad op ligt. Oei, daar kwam
ik goed weg! Verder is de tafel uitgerust met alle grappige dingen die een
slotcarmonteur nodig heeft, zoals een bankschroefje, een dikke trafo (snoer) voor
een testspanning, een stuk rails (snoer) om de auto als op een rollenbank te
laten proefdraaien en een hele bunch handige vakjesbakjes met onderdelen,
keurig gerangschikt. Daarboven een originele Gestapo-lamp om een beetje zicht
op het werk te hebben.
Op een apart tafeltje de bandenslijper met aparte door mij
zelf haarfijn afgeregelde trafo die vlot tien amps levert waarmee je dus zelfs siliconen
winterbanden kunt vlakken. In de wandkast waarin ooit mij ordners stonden,
staan nu mij slotcarkisten en natuurlijk de grote platte Hofnar-sigarenkist
(Casa Blanca) met prachtige vakjes voor de verschillende soorten banden. Zoals
een hele zwik die ik ooit van Henning van Dam kreeg. Weliswaar zonder schroefjes,
maar toch! Kortom, in mijn nieuwe hok ben ik ‘as happy, as a monkey in a monkey
tree’. Daarmee komt deze blog tot een einde. Ik heb het vijf jaar iedere week
met plezier gedaan, maar het wordt tijd voor de slotcarracerij zelf, mijn club
en duizend andere dingen die ik als pensionado nog wil doen. Rigoureus besluit,
maar anders komt er geen spaan van terecht.
Daarom groet ik u lezer, met de wens
dat het u goed gaat, en dat u nog vaak op het ereschavotje mag staan. Het was
mij een genoegen en ik ben blij met de vele vrienden die ik dankzij ons sportje
heb gekregen.
Hein Tunnissen, 2 november 2019.