Hofnar

Amazing Slotcarracing te TE is een vrolijke club met een niet te verklaren jeugdige inslag. De leden zijn gek op techniek, hard rijden op de slotbaan en andere dingen die het leven leuk maken zoals vrouwen en bier waarbij zij elkaar veelvuldig bemoedigend toespreken als óf het leven dat vereist óf als hun autootje voor de zoveelste keer uit de bocht vliegt. 

Tijdens de Classic Cup in Tweede Exloërmond (sommigen kregen vanwege deze sarcastische blog het dringende verzoek niet te gaan) was het toch nog bijzonder gezellig. Kan niet anders zeggen. Ik bewaar vooral goede herinneringen aan wat langere of korte gesprekjes die ik met deze of gene gastcoureur voerde. Zo hoorde ik bijvoorbeeld van een slotcarracer (Naam en woonplaats bij de redactie bekend) dat hij deze blogs bij voorkeur in bed leest en dan onder de dekens omdat anders zijn vrouw in haar slaap wordt gestoord. Door het licht van zijn telefoonscherm natuurlijk. Maar daarmee was hij nog niet uit de problemen, want zij werd ook wakker van zijn gehinnik om de rare teksten die hij las. Met plezier dus, wat ik wel erg leuk vond om te horen.

Ook sprak ik met Jan Groosmuller waar ik een klik mee heb vanwege de fotografie. Mijn hele leven had ik een adresboekje met namen en telefoonnummers van fotografen waarmee ik op gezette tijden samen werkte. Ieder zijn specialiteit, maar allemaal fijne kerels om mee samen te werken. Jan past naadloos binnen die groep. Het trof goed want hij had net een spiksplinternieuwe camera gekocht en ik kreeg een kleine demo van wat dat ding allemaal kon. Ben ik opgegroeid met het eindeloos opvoeren van Ilford rolfilm in Rodinal, tegenwoordig ligt dat wat anders, maar de inzet is eigenlijk precies dezelfde: briljante fotografie bij bestaand licht. Jan bracht me op het idee dat fotografie ooit ook een hobby van mij was. Zoals ik ook graag uit zeilen ga, paard rijd of men, ski of wat in de tuin rond rommel om er iets moois van te maken. En zonder in sentimenteel gesnotter te vervallen; mijn gezin. Toch de motor van mijn bestaan.

U zult nu zeggen: Wat kan ons dat in hemelsnaam schelen? Welnu, het gesprek met Jan bracht mij tot het inzicht dat ik nu echt eens moet gaan afstrepen. In de slotcarracerij ga ik keuzes maken. De ene auto wel, de andere niet. Toch iets anders dan een kist vol met verschillende karretjes waarvan de meesten alleen bruikbaar zijn in de zogenaamde sleutelklasse. Jan heeft een vergelijkbare keuze gemaakt. Slim, want dan word je beter en je houdt tijd over voor andere dingen.

Nu was ik eigenlijk helemaal niet van plan om mee te rijden met de Classic Cup, maar omdat de jongens van de club zo aandrongen liet ik me omver lullen. Geluk bij een ongeluk was dat ik nog een kanariegele Alfa had liggen, nota bene speciaal gekocht voor de CC om samen met Alphons van Meerendonck op pad te kunnen gaan. Straal vergeten dat ik dat ding had! Ik had nog net de tijd om het ding een beetje op te poetsen en dat moest noodgedwongen aan de keukentafel gebeuren omdat mijn nieuwe pitbox nog niet klaar was. Pitbox? Jawel, mijn kantoor is inmiddels veranderd in een slotcarwerkplaats. Het hele meubilair van de wand getrokken en eruit gesmeten wat niet meer paste en het overige anders ingedeeld, waardoor het nu een stuk ruimer is. Heerlijk!

In mijn bureau, het is meer een grote werktafel waar ik vroeger bijvoorbeeld alle foto’s van fotografen naast elkaar kon leggen, heb ik een paar flinke gaten met de zevengatenzaag gemaakt zodat snoeren van Dremel en soldeerbout aan de achterzijde worden afgevoerd in plaats van aan de voorzijde over de rand hangen te bungelen. Het was wel even een momentje, toen ik gierend door dat blad ging! Pottertje piep, nog-es-an-toe! Gelukkig net rakelings langs de stalen vierkante buis waar dat blad op ligt. Oei, daar kwam ik goed weg! Verder is de tafel uitgerust met alle grappige dingen die een slotcarmonteur nodig heeft, zoals een bankschroefje, een dikke trafo (snoer) voor een testspanning, een stuk rails (snoer) om de auto als op een rollenbank te laten proefdraaien en een hele bunch handige vakjesbakjes met onderdelen, keurig gerangschikt. Daarboven een originele Gestapo-lamp om een beetje zicht op het werk te hebben.

Op een apart tafeltje de bandenslijper met aparte door mij zelf haarfijn afgeregelde trafo die vlot tien amps levert waarmee je dus zelfs siliconen winterbanden kunt vlakken. In de wandkast waarin ooit mij ordners stonden, staan nu mij slotcarkisten en natuurlijk de grote platte Hofnar-sigarenkist (Casa Blanca) met prachtige vakjes voor de verschillende soorten banden. Zoals een hele zwik die ik ooit van Henning van Dam kreeg. Weliswaar zonder schroefjes, maar toch! Kortom, in mijn nieuwe hok ben ik ‘as happy, as a monkey in a monkey tree’. Daarmee komt deze blog tot een einde. Ik heb het vijf jaar iedere week met plezier gedaan, maar het wordt tijd voor de slotcarracerij zelf, mijn club en duizend andere dingen die ik als pensionado nog wil doen. Rigoureus besluit, maar anders komt er geen spaan van terecht. 

Daarom groet ik u lezer, met de wens dat het u goed gaat, en dat u nog vaak op het ereschavotje mag staan. Het was mij een genoegen en ik ben blij met de vele vrienden die ik dankzij ons sportje heb gekregen.

Hein Tunnissen, 2 november 2019.     

Theorie

Amazing Slotcarracing te TE is een vrolijke club met een niet te verklaren jeugdige inslag. De leden zijn gek op techniek, hard rijden op de slotbaan en andere dingen die het leven leuk maken zoals vrouwen en bier waarbij zij elkaar veelvuldig bemoedigend toespreken als óf het leven dat vereist óf als hun autootje voor de zoveelste keer uit de bocht vliegt. 

Toen mijn vrouw drie maanden oud was, lag zij net als andere baby's, op haar rug in wieg of kinderwagen naar de wolken te kijken. Veel meer was er niet te doen. Niet mijn vrouw! Zij zag namelijk de bomen bewegen en dat bracht haar op het idee dat daardoor wind ontstond. Enkele jaren later herzag zij deze oorzaak en gevolg-theorie. Mijn vrouw reed op haar fietsje van Haarlem naar Kraantje Lek en bedacht toen dat wind ergens vandaan moest komen, waarna de bomen gingen bewegen. Deze theorie van haar is tot op de dag van vandaag nog niet weerlegd.

Veel vaker in het leven is er discussie over oorzaak en gevolg. Zo heeft onze club de afgelopen dagen hard gewerkt aan een manco van onze nieuwe baan, namelijk het afbrokkelen van de randen van de scherp gefreesde sleuf als een Scaleauto (het blijven gewoon rampauto’s) door de bocht beult. De veronderstelling was nu dat de zijwanden van de sleuf niet hard genoeg waren. Zelfs niet nadat met een fijne penseel een zwaar giftige snel uithardende kunststof vloeistof op de binnenzijde was aangebracht. Brokstukken en schilfers verf vlogen door de lucht. Dat kwam dus door dat MDF. Of kwam het door die vermaledijde rode schoen?

Hoe dan ook (de discussie is niet eens gevoerd) de sleuf werd aangepakt. Niet de schoen! Dat is merkwaardig, want iedere slotcarracer die zijn sportje serieus neemt, kan het Racebaanboek wel dromen en daarin wordt al gewag gemaakt van de extreme eisen die aan de schoen van een slotcar worden gesteld. Die afstelling is ontzettend belangrijk. Geen frictie, geen mogelijkheid tot kantelen, soepel draaien en automatisch terugdraaien naar de neutrale stand. Van alles is bedacht voor de schoen om dát te bereiken. Een plastic moer, een metalen moer, een witte schoen of toch beter een rode, na de ouderwetse zwarte van Ninco en consorten. Zeker is dat een schoen die licht klemt of dwars blijft zitten na een uitvlieger tot immense problemen kan leiden.

Gek genoeg is dat bij Scaleauto het geval. Die schoenen blijven af fabriek altijd klemvast zitten, zodanig zelfs dat de auto over de kop slaat en uit het slot vliegt. Met welke auto deed zich nu vooral het probleem voor? Juist met die Scaleauto-schoen onder een Scaleauto-chassis op Scaleauto-banden. Toch koos de club ervoor om juist de sleuf aan te pakken, alsof die de oorzaak is.

Om de kwestie nog even wat meer aan te stippen, grijp ik terug naar een wat uitvergrote situatie die eenieder wel kent. Denk aan het moment dat je met een ongeladen vrachtschip van honderd meter lengte een sluis in vaart. De bedoeling is nu dat je met een paar centimeter speling langs de kade van de kolk vaart totdat de dekknecht vanaf het voordek vastmaakt en het schip ‘op spring’ afstopt. Vermoedelijk is u dat de eerste keer ook niet helemaal gelukt, zodat de scheepswand over pakweg driehonderd meter langs het beton schuurde. De scheepsmotor flink bijgezet, omdat de wrijving aanzienlijk was.

Met een uitgebalanceerde slotcar schuift de schoen soepel door de sleuf, de wanden worden nauwelijks geraakt. In de bocht vindt de schoen steun tegen de zijwand, wat de slotcar enigszins afremt maar dat is een prettige bijkomstigheid. De vraag is nu waarom de schoen wel met de punt begint te hakken en het schip dat niet doet!

In de tijd dat de slotcarracerij ontstond was de wereld nog een stuk eenvoudiger en wereldkampioenen van NSR die hun hele leven in dienst van de ontwikkeling van de slotcar hebben gesteld (laatste super ontwikkeling: een GROEN chassis!) lagen gelukkig nog in de wieg en zo kon het gebeuren dat er slotcars waren die geen beweeglijke schoen hadden, maar een simpele ronde pin! Eigenlijk een briljant idee, want een ronde pin hoeft helemaal niet te bewegen en hij kan ook niet hakken. Nog mooier is dat de fabrikant gebruik maakte van wisselstroom zodat je met een flinke drift, hopla, zo de andere kant op kon rijden, maar dat terzijde!

De theorie dat de schoen de auto slechts stuurt, kan naar het rijk der fabelen worden gezonden, want met zero grip banden is de schoen de enige houvast die de auto aan de voorzijde heeft. Hooguit wat steun bij overhellen. Resumerend: de banden zijn de oorzaak met als gevolg een slecht acterende schoen. Ofwel de schoen is de oorzaak met als gevolg een uitvlieger. Of de uitvlieger is de oorzaak met als gevolg een hakkende schoen in een laatste poging om in het slot te blijven. Zoals een kat de nagels uitslaat.  Als zij valt (oorzaak) of om te voorkomen dat zij valt (gevolg). Of andersom. Ben benieuwd (gevolg) hoe mijn vrouw (oorzaak) dit ziet.